Ja, als Goethe dan toch al twee keer ter sprake kwam (voorbij Millingen en in Gengenbach), dan ook maar een derde keer, immers: alle goede dingen bestaan uit drie. Goethe dus weer, Faust dus weer, uit de lessen van vroeger opgekomen. Twee gevoelens. Ik ben in Freiburg, de stad waar ik iets mee heb en ik verheug me erop. Maar, ik had het kunnen bedenken: het is hoogseizoen, en overvol. Ik betrap me erop dat ik als pelgrim verwend ben: overal rust en ruimte om van dingen te genieten, maar nu niet.De Dom, met misschien wel de mooiste toren van de kathedralen in Europa (aldus de Freiburger- kan ik me wel in vinden) is overvol en staat ook nog eens in de steigers. Ik maak wat foto's,maar het echte gevoel van 'toen' wil niet opkomen. Als ik wat boodschappen gedaan heb merk ik opeens het tweede gevoel, de zweite Seele: ik ben intens tevreden over de aanschaf van ....... een paar sokken en inlegzooltjes voor mijn bergschoenen. Echt waar!ik hoor het mezelf hardop zeggen: ben hier blij mee! Bovendien ben ikbij de kapper geweest, weer gefatsoeneerd ... en dat stemt ook tevreden, voelt meteen anders.Vervolgens, een kinderhand is gauw gevuld, neem ik een bier op het Domplein: wat een genoegen daar te zitten.De drukte neemt af; de gotische bouwstijl trekt, als bedoeld, de blik naar boven/Boven, naar al die torentjes en beelden en ...; het klokgelui voor de mis van zes uur golft over het plein, een kwartier lang, oorverdovend- ik vind het prachtig. Niemand stoort zich eraan, geen gedoe als in Groningen waar de Martini maar beperkt mag luiden,want het stoort....

Wat toch een mooie stad, wat toch heerlijk dat ik ondanks de drukte genieten kan van sokken en geknipt te zijn! Ik kijk weer mijn ogen uit- naar boven.

Maar de eerlijkheid gebiedt: die zwei Seelen slaan ook op iets anders. Ik betrap me 'smorgens op nervositeit, de onderhuidse of onderbewuste spanning van: gaat het wel goed vandaag? Het weer, de zelfgemaakte route die ik ter plekke verlegd heb. Iedere dag gaat het goed, ook donderdag met een hele dag ( hele dag!) regen, waar geen regenkleding tegen bestand is. Of het komt van buiten, of van binnen, maar nat word ik. Het grootste probleem is: mijn telefoon mag niet nat worden dus kijk ik vooral op de geplastificeerde kaart, verleg de route, lunch in een kapelletje, heb het hardstikke koud, doe het goed ...en blijf gespannen de volgende dag. De geest van een mens maakt rare capriolen, de psychologen onder jullie hebben er vast wel wat over te vinden. Zwei Seelen... ach, Goethe wist het al, Paulus wist het al veel eerder ...ik wist het ook wel, maar vind het ook wat lastig. Gelukkig is elke dag, ook die regendag, het gevoel binnen de kortste tijd verdampt. Ja, de geest van een mens .....

Ik realiseerde me dat ongeveer de helft erop zit. Dinsdag kom ik in Zwitserland aan, in Basel. Vind dat bijna onvoorstelbaar. Vanmorgen zei een mevrouw: ik bin wirklich sprachlos!

Zwitserland roept associaties op van ' het echte werk', maar het thuisfront zet het in het juiste perspectief: niet veel hoger dan tot nu toe, het hooggebergte komt na Martigny. Klopt. Vertrouwen dus, niet verder kijken dan morgen, en dat ging me eerder wat makkelijker af dan nu. Eerst dus maar het mooie stuk van Freiburg naar Staufen: de Fauststad, met de voetafdruk van Mephistofeles, de duivel, in hettrappenhuis van het gemeentehuis (geloof ik).

Ik zou zeggen: tot vanuit de Schwyz. Of zoals ze hier zeggen: Servus!