De dorpskerk en de molen liggen er rustig bij op de zonnige vroege donderdagmorgen. Dan- een paar uur later: chaos, dieselstank, de bus die zich door het verkeer wurmt, bekende plekjes, de taal die eerder muziek is dan taal, de prachtige basiliek Sta.Maria in Trastevere, kortom: we zijn in Rome. Wat is dat toch met deze stad - druk druk druk, maar ik geniet m’n tenen uit. Een fraai B&B in Trastevere waar we toch maar weer zijn neergestreken - die jonge, veel te drukke wijk, maar we weten gelukkig de rustige plekjes te vinden. Eerst morgen in de vakantiemodus geraken, dan op pad, de Francigena del Sud als vervolg van mijn en later onze reis van P naar R. Het is geen pelgrimage meer- gewoon op vakantie, maar wel met een rugzak vol herinneringen. Die thuislaten gaat niet, ze als criterium voor nu gebruiken al helemaal niet; dat is onterecht en wordt een teleurstelling. Doen we dus niet. We hoeven ook niet een bepaalde plek te halen, we zien wel hoever we komen en wat we eventueel per bus doen. Voor Bea is het spannend: kan ik, mijn lijf, het aan? De fysio heeft veel goeds gedaan, nu is het afwachten maar de busoptie geeft een rustig gevoel.

De dag in Rome is boven verwachting: rustig! Jazeker, rustig. We lopen een mooi stuk via deels onbekende straten, komen op de Campo die Fiori en Piazza Navona en zien nu pas hoe mooi ze zijn- zo moe waren we dus 2 jaar terug. En zie, daar zijn weer de geordende schoolklassen, hand in hand, op bezoek bij hun cultureel erfgoed. Prachtig steeds om dat te zien.

Zaterdag lopen we Rome uit, langs toeristische plekken en massa’s die, zo stel ik me voor, ons meewarig nakijken: die zijn gek! En nogwel op die leeftijd! Zeker, het is ook idioot, maar wel leuk idioot! De via appia antica is lang, druk befietst en bewandeld maar mooi. Ik herinner me de plaat op de lagere school: de via appia, een soort controlepost of zoiets met vrolijk witgeklede Romeinen- en nu lopen wij daar! De oude keien met wielsporen zijn dezelfde als op die plaat, maar ze lopen beroerd! Het is een lange streep door het landschap, die VA, en 25 km op de 1e dag is fors. In causa venum (geloof ik) zei men vroeger hier- het klopt: het venijn zit in de staart, met een stevige klim die Bea doet verzuchten: ik zit op de grens. Morgen, vandaag dus, staat 28 km gepland. Al lang hadden we besloten die op te delen en we boeken iets in Roca di Priora, na zo’n 10 km- geen keuze, want daarna is niets meer. Na weer de Italiaanse onvermogens om als B&Bgoed je spullen op orde te hebben en de vervolgens grote vriendelijkheid om die ontbrekende competentie te compenseren te hebben ervaren gaan we op pad. De aangekondigde regen blijft uit, maar niet lang. Cape en gamaschen om en niet klagen- dan moet je maar thuis blijven. Morgen de rest van etappe twee. We zitten in ieder geval alweer in de loopmodus, de andere structuur die zich als vanzelf aandient en dat is blijft bijzonder. Ciao