Het is Domenica Pentecoste, Pinksterzondag. In de supermercato, zondag gewoon open in de morgen, wordt ons dan ook ‘buon Domenica’ gewenst. We zijn na een paar prachtige tochten in Benevento aangekomen, de stad die ouder is dan Rome ( aldus de B&B- mevrouw). Veel te zien hier, en weer met een heel ander karakter dan andere oude stadjes.Het landschap is prachtig, zo totaal anders dan verwacht- groen, vruchtbaar, glooiend. Het graan wordt langzamerhand geel, na het groen nog onder Rome, maar de bermbloemen kleuren het landschap nog wel steeds- vast niet lang meer, bij de toenemende hitte- 30+.

Nog steeds, net als in 2009 en 2017, worden we van ver toegezwaaid, worden ons twee, dé twee, basisvragen vh leven gesteld: dove andate, dove venite - waar ga je heen, waar kom je vandaan. Bravo, bravissimo - is ons deel! We realiseren ons dat wij dat met rugzakkers in Nederland niet doen- waarom niet eigenlijk? Het is zo mooi en de vriendelijkheid doet goed.

Bij het eten op het terras, eindelijk weer buiten, kijken we weer onze ogen uit. Afgezien van de als altijd bijzonder smaakvolle maaltijd, alleen daarom al zou ik ieder jaar dit soort reizen willen maken, is er zoveel om me over te verbazen. Borelingen, kleuters, tot ver na negenen op het terras. Ook zaken waar ik me in N. waarschijnlijk over zou ergeren. Een kleine opsomming. Bepaalde soort pasta is op; melk is op- geen koffie machiato dus; koffiemachine is stuk - waarschijnlijk al langer, hoe dan ook: geen koffie; rekening betalen per pin gaat niet: ‘ lijn doet het niet’; in restaurants: ‘ scusi, non c ‘ é’ - is er niet meer- we horen het vaak! Maakt niet uit - dit is Italië. Misschien zit daar voor een groot deel het wezen van pelgrimeren: laat je gewoonten, patronen, ergernissen, voorkeuren los en accepteer wat je aangereikt wordt. In 2017 was dat mijn motto- nu ben ik vakantieganger, toerist, maar dit element hebben we beide nog steeds. Wat ik destijds schreef: pelgrimeren is niet iets, het ontstaat - geldt wat mij betreft nog: ik kom in een ontvankelijker modus-anders dan twee jaar terug, maar toch. Ook als wandelaar kun je deze ervaringen opdoen, zeker, maar het op pad zijn lange tijd met minimum aan spullen doet is met je. Sta je daar open voor is het begin van pelgrimeren daar! Zonder dat zou je wel eens wandelaar of toerist kunnen blijven- ik probeer maar iets onder woorden te brengen.

Vanmorgen Benevento bezocht; in een kerkje uit 8e eeuw was een dienst gaande. We gaan naar binnen en dan begint het verwonderen en loslaten weer meteen. Was het nu chaotische devotie of devotionele chaos? We vielen binnen ah eind van een bepaald deel vd liturgie - priester deed vast zijn best, maar de telefoon was veel belangrijker, net als de binnenkomende andere ‘gasten’ die werden gezoend, van plastic stoeltjes voorzien etc. De responsies bij de formuliergebeden werden al rondspiedend naar bekenden meegepreveld. Mij besloop de banale gedachte: als mijn gehoor zondags dit doet kap ik er mee! Hier vind ik het geweldig. Het blijkt namelijk ( logisch op de geboortedag van de kerk, zoals Pinksteren wel wordt genoemd) dat vele kinderen eerste communie doen. Vandaar de vele aanwezigen en de weinig devotionele aandacht.Daarom is ieder op z’n paasbest (!), en komt binnen na het eerste deel vd dienst, mét preek die niemand interesseert. De communicantjes, in witte engelengewaden,treden binnen, een minuut na de laatste muzikant die zich snel een weg baant, naar het gitaartrio; de gemeente zingt onder gitaarbegeleiding een intochtshymne ( hartstikke vals) - en ondertussen komen nog steeds mensen binnen of verdwijnen weer - als wij. Aan de koffie tegenover slaan we het allemaal gaande: het in- en uitgaan blijft doorgaan, de kleren zijn steeds mooier en soms bij het hoerige af- kortom: fantastisch dit mee te maken. We kijken onze ogen uit - kan er nog een uur over schrijven. Ik zal het de lezer besparen.

Morgen een experiment: 6 uur op,7 uur op pad om een zware route niet in de brandende zon af te hoeven leggen.