Aangekomen in Bari, in de mooiste wijk, op 5 minuten van de St. Nicolaasbasiliek. We vieren nu al Sinterklaas, op onze manier, in zo’n kruip-door-sluip- door wijk waar ik dol op ben. De kerk van de Sint is overweldigend- de gotiek moest met haar rankheid nog komen, maar de architect van deze Basiliek heeft werkelijk een wonder verricht: Romaans, gepaard aan lichtheid. Ook weer zo’n kerk,zoals een kerk moet zijn- het roept iets op. Een soort Gaudí avant la lettre. Sinterklaas wordt hier overigens omgekeerd: bij zijn beeltenissen wordt fors aan hem gedoneerd/geofferd. Zo bekostigt de Goedheiligman dus alles!

En dan die straatjes hier, met de vele Corte, kleine hofjes. Het lijkt zonder structuur. Zoiets kun je niet plannen denk ik, het ontstaat gewoon werkenderweg en met de tijd: ‘hier is nog wat ruimte;o, dan ontstaat daar een pleintje- maar dan kan daar nog .....’

De vrouwen maken, soms met steun van de rest van het gezin, pasta’s en je kunt ongegeneerd de kleine huiskamertjes inkijken. Zouden ze dit nu leuk vinden, bekruipt ons het gevoel, zo openbaar kunstbezit worden?

We moeten welwennen- komend van het platteland, met alles wat ik erover schreef, is de grote stad anders. We worden weer in het Engels aangesproken- begrijpelijk, maar ....

Gisteren na een prachtige wandeling (het was slechts 32 gr) in Canosa di Puglia aangekomen, niet te verwarren met het spreekwoordelijke Canossa waar je je nederlaag tegemoet gaat- dat ligt zo’n kleine 1000 km nooordelijker. Prachtige stad - met een oudere en verbijsterend armoedige wijk: ik ben er door gelopen en schrok: dit is ook Italië. Je weet het, maar toch. Wat een verwaarlozing, vlak naast een duur deel van de stad. Het merkwaardige is: zo’n wijk is zo schilderachtig! Mag ik dat vinden? Nee,.....ja, maar .... en zo vliegen de emoties en gedachten alle kanten op.

Wat we ook al weten: this is a man’s world. In Stornara gingen we eind vd middag een biertje halen- alleen mannen zaten op de terrassen, ook jongetjes. Socialisatie in optima forma dus- zo doen we dat hier. Pas later, tegen negenen, wordt het wat gemengder. Gister in Canosa iets vergelijkbaars. Het hele centrum wordt aan het eind vd middag letterlijk be’mand’. Pas uren later verandert de samenstelling en komen de vrouwen en kinderen, dwz: meisjes. Jongens zijn er al lang en gebruiken de kerkmuur als Voetbaldoel. Niemand maalt erom. Binnen in de kerk idem: het instituut is een mannenbolwerk, bij de gebedsdiensten ( nu maandag, 6 uur) zijn er alleen oude vrouwen, geen mannen te zien. Ook elders en eerdere jaren gaf hetzelfde beeld te zien.

Zo is er nog veel te zien en te vertellen. Wat een boeiend, raar, onbegrijpelijk, fantastisch land. Ik kom steeds meer tot de overtuiging, dat een andere cultuur leren kennen te voet geschiedt ( of je moet er gaan wonen, maar dat is niet aan de orde).Waarbij ik niet het idee heb de Italiaanse cultuur echt te kennen - we blijven toeschouwers, maar ‘ á piedi’ is het tempo dat bij ons mensen hoort, en geeft meer gelegenheid tot contact: de vele vele achteloze ontmoetingen, gesprekjes, groeten zijn er het tastbare bewijs van. Het gaat nergens over ( dove venite- dove andate ) zeker, maar ze zijn waardevol op zo’n tocht- we ervoeren het in 2009, in 2017 en nu weer. Ik doe dat in N niet- waarom eigenlijk niet?

Morgen een zwemdag, lopend naar een strand zo’n 4 km weg, en de stad verder ‘be-dolen’ , donderdag naar Trani, Kees nog ontmoeten als het kan - en dat was het dan. We zijn nog niet uitgewandeld, uitgedacht, ‘ uibeleefd’, maar gaan volgend jaar verder, naar Santa Maria di Leuca, finisterra, dacht men toen, net als elders in Europa op dergelijke punten waar het land ophoudt. Hiermee sluit ik voor dit jaar het blog, finis, maar het is niet afgelopen - geen finistempo, dus tot volgend jaar, maar dan in september, want het was wel erg caldo, caldo - soms 40gr.

Salve!

( ongecorrigeerd)