Vijlen, bijna het uiterste puntje van Nederland. Morgen nog even naar Vaals en dan de grens over. Merkwaardig - het roept een zekere spanning of misschien weemoed op; slaat nergens op, ik spreek immers de taal, tot diep in Zwitserland, maar toch.

Tijd voor een korte terugblik. Het gaat heel goed, en de verbazing als ik op de kaart kijk, 500 km in 3 weken, is er nog steeds. Als die duwboot op de Rijn, tergend langzaam, maar het gaat vooruit. Afgelopen zondag hebben Bea ikelkaar in Venlo uitgezwaaid, het viel ons zwaar - laat ik daar bij houden.

Via Swalmen, Montfort, Sittard en Valkenburg nu dus in Vijlen. Je komt verrassingen tegen: Sittard! Altijd gedacht dat dat een ingeslapen en grauw mijnwerkersstadje was, maar dat is het niet (meer). Prachtige en sfeervolle markt, mooie doorkijkjes - iets om niet altijd aan voorbij te racen. Het is wel wat zwaarder nu door de heuvels, maar dat is een goede oefening, net als de warmte.

Als je zo door Nederland trekt, dan valt iets op- mij tenminste . In de aanloop naar de verkiezingen werd, zeker in de beste krant van Ndl, vaak gesproken over onze identiteit: die zouden we niet hebben, zelfs niet moeten hebben volgens sommigen. Trek van Noord naar Zuid - en je ziet, hoort, merkt aan alles dat dat niet klopt. Wat een gigantische verschillen in bejegening, huizeninrichting (gordijnen dicht hier!), verenigingsleven, religie in het openbare leven - noem maar op.

Zo vertelde iemand, uit Amsterdam , en al 20 gaat hier wonend, dat ze nooi op een verjaardagsborrel worden uitgenodigd:?altijd een dag eerder of later! Je zult het voelen, zo lijkt het, dat je van elders komt. Wat je er van vindt, het is er.En zou een land dat dan zelf niet hebben- een identiteit? Ga ik verder ' onderzoeken' - je hoort er nog van.

En hoe zit dat met dat motto? Gaandeweg, al heel snel, formuleerde ik voor mezelf: je moet het doen met wat je aangereikt wordt. Dat is misschien wel de kern van het pelgrimeren of komt er dicht in de buurt. Mijn keuzes worden òf gereduceerd tot nul, òf ze zijn dat bijna. Het weer, de route, het landschap ik heb het er mee te doen zoals het zich voordoet. Eten? Ja, soms, zoals in Afferden, heb ik het met de plaatselijke snackbar te doen - die gelukkig Hertog Jan bier had. Ik doe het ermee- met alles wat me aangereikt wordt. Maar dat omvat nog meer: spreuken in kerken die precies bij me passen, Goethe op een schuur; een Vlaming met een mooie uitspraak: ' ah wel, we worden gestapt he'! Grammaticaal een onmogelijke constructie, maar op ander niveau een prachtige uitspraak. Ik reikte hem ook iets aan - en zo gingen we weer ons weegs. Ik doe het met alles wat me aangereikt wordt. Pelgrimeren is ook steeds het risico aangaan van de onzekerheid - niet mijn sterkste punt. Het is vertrouwen dat het vandaag weer goed komt, ook bij dreigend onweer in open veld: een sprint met rugzak, een huis, de bewoner die net thuis komt en: kom maar even binnen meneer! Het wordt me aangereikt. Nee, ik wordt niet zweverig, maar dit motto heeft me wel tot zover gebracht- en mijn gezonde lijf! Pelgrimeer is ook zegt men dan aankomen bij jezelf. Ik krijg altijd wat jeuk van die taal, maar het klopt: omdat je tot eigen verrassing ergens bent (niet geografisch)!waar je nooi dacht te komen. Dat motto is een voorbeeld daarvan.

Genoeg teruggeblikt. Abmorgen wird Deutsch gesprochen.

Ik ga een rustdag houden in de Abtei Kornelimünster- iets voorbij Aken. Ik zie er naar uit en heb het nodig. Tot vanuit Duitsland.