Opgelucht ga ik op dinsdag weer op pad, de Eifel in, 15 etappes lang tot aan Trier. De tips van de fysiotherapeute blijken goud waard. Natuurlijk- ik heb pijn, maar die is dragelijk en vooral is het mentaal van Beckand dat ik verlichting voel. De eerste etappe gaat naar Roetgen - hier als Röötschen uitgesproken. Afwisselend stuk, langs en deels door de hoge vennen, dus door België. De volgende dag voert naar het toeristische plaatsje Monschau, zeg maar het Duitse Anton Pieck stadje. Vanaf dat ik het B&B verlaat in Roöötschen begint het te regenen. Het leergeld dat ik onderweg naar Groesbeek betaald heb, was niet voor niks: ik doe direct mijn cape om, wat later bij hoog gras de Gamaschenen als ik later op de dag in Monschau aankom zijn schoenen, sokken en voeten droog. Zo moet dat. De route is saai, kaarsrechte kilometers door het bos. Kan ook niet anders, want de hoge vennen zijn kwetsbaar gebied, daar laat je geen mensen doorheen lopen. Hoe mooi het is zie je niet door de regenbuien- maakt niet uit! Soms droog, cape af, dan begint het weer. 'Kann ich Ihnen helfen'? klinkt het opeens. Ik sta te hannesen om alleen de cape ook over de rugzak te krijgen. Lult niet, mevrouw kent het probleem en helpt me. Later in de week treffen we elkaar weer. Monschau kan dan wel Anton Pieckachtig zijn, ik vind het prachtig, al was het maar omdat in het centrum in een mooi oud pand overnacht bij alweer een bijzonder aardige mevrouw. Ook gisteren in R was ik bij aardige mensen -het ontbijt was gewoon gezellig te noemen. Eindelijk spreek ik weer Duits. Sinds ik zo'n 25 jaar geleden de overstap naar de Theologie heb gemaakt, bleef het bij toeristenduits. Langzaamaan komen de automatismen weer boven en begin ik weer in het Duits te denken. Daar ligt ook de oorsprong van de prijsvraag. Ik zit aan een biertje naar een pand te kijken en denk: hè, dat is scheef/schief. Nog schiefer als daarginds. Schiefer? Schiefer? Ik schiet hardop in de lach -de grap en prijsvraag is geboren. Schiefer is nl. Duits voor leisteen. Ik heb vreselijke lol om mijn inval en besluit er een blogje aan te wagen - ik zal het niet weer doen, dat beloof ik.

Na Monschau breekt de zon door - het stadje wordt er een stuk mooier door. Want grauw leisteen bij grauw weer ......

Het wordt pittig vandaag- 700 m stijgen in totaal en 600 dalen. De boomstronken zijn velen ze zijn glad. Het is technisch niet moeilijk, maar lastig, ook vanwege de vele vele keien op hè pad. Ik haal de stok te voorschijn. Vervelend is dat mijn voet niet bepaald gebaat is bij oneffen terrein - omhoog/omlaag maakt niet zoveel uit, als het maar vlak is - maar dat is het niet. De pijn neemt weer toe, de zorgen .....niet! In Einruhr gekomen tref ik de Duitse mevrouw weer, we eten samen en delen ervaringen. Dan gaat het naar Gemünd en onderweg kom ik langs een door de wereldgeschiedenis weggevaagd dorpje - alleen de kerk staat er nog en wat info-borden (zie foto's). Op een of andere wijze ontroert het me -gewone mensen, een eenvoudig arm bestaan: alleen gras groeit er nog , als psalm 103. Het herinnert aan Syrië vandaag, aan vele cursisten uit mijn inburgeringsklas -ze kunnen hetzelfde verhaal vertellen. En 5 km verderop staat Vogelsang- de naam is mooier dan waar het voor bedoeld was: opleidingscentrum voor de Nachwuchs van de Nazi's - en later een trainingsplek voor jonge mannen om Wehrtüchtig te worden: een eufemisme voor je gang gaan zonder emoties en scrupules!

Goed -verder maar weer. Ik loop dan anderhalve dag met Nada en Hans - leeftijdgenoten, alleen ze lopen war sneller dan ik maar passen zich aan. We hebben het zeer genoegelijk met elkaar, alles wordt besproken en op zaterdag gaan we bij Kloster Steinfeldmet een biertje uit elkaar: zij moeten nog een uurtje en ik blijf hier twee nachten. Prachtige ontmoeting met leuke mensen.

Tja - ik plan het echt niet zo (plannen en pelgrimeren zijn twee niet goed passende activiteiten),maar de rustdag ( heb Bea moeten beloven dat ik die zou nemen) is weer in een klooster en weer op zondag. Hoe bestaat het. Ik voelde de vermoeidheid toenemen, want de Eifelsteig is zwaar. Met enige jaloezie kijken de Duitse tochtgenoten naar mij. Zij hebben tot Trier vooruitgeboekt, ze zijn erschöpft (uitgeput) maar een rustdag geeft veel organisatorisch gedoe.

Ik kijk daarentegen uit naar de rustdag. Ik loop het kloostercomplex op, meld me aan en vanaf dat moment, ik moet het even in het Duits zeggen, want het is plastischer: ich komm' aus dem Staunen nicht mehr heraus= ik blijf me verbazen: wat is dit mooi!! Tijdens het avondeten zit ik minutenlang voor me uit te staren. Wat gebeurt me? ik wist niet dat dit zo' n beroemd klooster is- het valt me allemaal weer toe; en die leuke mensen...., en mijn enkel gaat heel goed vandaag ....zo zit ik daar en opeens voel ik de tranen opkomen en voel me diep tevreden. Dit heb ik, had ik niet durven dromen, en wat er nog komt..

Vanmorgen naar de kerk- met een prachtig aan het Martiniorgel herinnerend orgel en een goede organist: hij krijgt daverend applaus na afloop. Tot slot: wat me vaak opvalt is de fraaie combinatie in de RK-traditie van devotie en humor of nuchterheid. De heilige Hermann-Josef (ongeveer stichter van dit klooster- 11e eeuw meen ik) was Mariavereerder. Volgens de legende bood bood hij eens een Mariabeeld in Keulen, waar hij woonde, een appel aan, die ze opat. HJ wordt sindsdien der Apfelheilige genoemd - alleen dienaam al haald ieman naar het gewone alledaagse.Maar nog niet genoeg daarmee. Hij ligt pontificaal in een sarcofaag midden in de kerk en steeds liggen er op die sarcofaag vers geurende appels. Als rechtgeaarde protestant heb ik weinig met heiligen, maar deze devotie met een knipoog vind ik prachtig, ik schoot in de lach. Het wordt allemaalzo wat beleefbaarder voor de mensen, in het leven getrokken. Niks mis mee, wat je er verder ook van vindt.

Tot de volgende keer, wanneer ik zal terugkomen op een eerder verhaal over bij jezelf komen. Maar .... Bea en Wouter en Marieke en Gerhard (broers van Bea en schoonzus) komen eerstbij me, even meelopen- wel watpraktischer en leuker dan bij mezelf komen. Tschüss.