Loslaten is soms ook internet loslaten, omdat er een slechte of zelfs helemaal geen verbinding is. ' Ach, einen Tag ohne, das müsste doch gehen' zei Frau Hoffmann in haar B&B gisteravond. Ja, dat is ook zo, een beetje pelgrim moet dat ook aan kunnen. Resultaat is wel dat ik dus een tijdje niets van me kon laten horen. Wel, ik ben ondertussen kort voor Trier, het einde van de Eifelsteig. Donkere geheimzinnige bossen, verre uitzichten, de vele burchten of restanten ervan, ontiegelijk veel watermolens, opeens na een bocht opduikende dorpjes, verstild - de heldendichten uit de middelhoogduitse literatuur zoals de Nibelungen, de sprookjes van Grimm- ze hebben zich deels hier afgespeeld. Ik lees dus nu opeens de Nibelungen op m' telefoon, een beroemd werk dat ik tijdens mijn studie slechts deels las: hier speelde dat dus voor een deel, aan de Rijn, met de gevaarlijke Lorelei!

Ik kom ongedachte pareltjes tegen als Blankenheim, een klein Monschau; ik kom vulkanische merentegen in vroegere kraters- en eindeloze bossen, dat wordt me wel eens te gek, maar dan geldt mijn motto weer. Het is óokzwaar, zonder meer, een goede voorbereiding op de Alpen. Wat meopvalt, niet onbelangrijk voor Nederlanders: het is hier bespottelijk goedkoop. Genoeg reclame nu!Van Steinfeld ging ik gesterkt weg, met een 'grap' in mijn herinnering. Ook het Duitse onderwijs kent z'n tekortkomingen blijkbaar. Aanhet eind van een rondleiding door het klooster kwamen we bij het portaal van het hoofdgebouw, waarboven een in steen gehouwen Christusfiguur stond met daaronder: ANNO MDCL ..(en nog wat).De gids wees erop en vertelde over een jonge man die haar vroeg: die heilige Anno -wie is dat eigenlijk, die ken ik niet!

Lopend door bossen en velden gaat het gestaag verder - en het wordt drukker! 's Morgenskom ik toevallig steedsdezelfde man tegen - we hebben zojuistsamen gegeten;hij regelt de vluchtelingentoewijzingen voor gemeenten in Bayern. Stof te over om te bepratenBelgen,Duitsers - het wordt wat internationaler dan in Nederland.

Maar één ontmoeting slaat alles. Aan het eind van een pad tussen de akkers zie ik een bankje. Ik wil even een broodje eten. Mag ik? vraag ik aan de meneer die er zit. Natuurlijk. Eifelstieg of -steig of hoe heet dat? Buitenlander weet ik, maar de taal blijft Duits. Ja, zeg ik, ik loop de Eifelsteig, u ook? Nee, ik kan hooguit 2 of 3 dagen lopen, dan ben ik moe, nu ook - dat is de kanker en de chemo! Volgen wat details. Hij vertelt over de blijdschap dat hij dit kan, over de moeite om wat niet meer kan, over de emotie die dat oproepteken,'zoals nu'. ' Verstaat u mijn Duits' ? Ja, zeg ik, maar waar komt u vandaan? Antwerpen. Laten we het dan verder maar in het Ndl doen- bied ik aan, en hij vertelt verder: over de darmkanker twee jaar terug, de kanten in zichzelf die hij ontdekte waarvan hijniet wist dat hij die had - en hij huilt, ingehouden, maar zichtbaar. Dit is een heel bijzondere ontmoeting, zeg ik .... en ik vertel, met horten en stoten en met gebroken stem..... en nu loop ik hier,naar Rome. Het moet een bijzonder beeld geweest zijn voor het passerende jonge meisje dat ik al eerder ontmoette: twee oudere mannen, geëmotioneerd op een bankje, zwijgend, onder de indruk van de ontmoeting. Daarna grappen makend en verder vertellend- en met een stevige handdruk neem ik afscheid van Herman.

Ik zie niet veel meer van het landschap en besluit een kortereroute naar Gerolstein te nemen. Het bijzondere van de ontmoeting laat me niet los en de tranen komen weer! Nog steeds als ik er aan terugdenk.Waarom? Ik lees een spreuk in een banale reclame en opeens weet ik, dat is het: aus Freude am Leben! Dit valt me zomaar toe, en het is goed - eenontmoeting die je nietkunt bedenken en die eigenlijk niet goed weer te geven is in woorden, die hebben hun beperking - maar dit vergeet ik nooit weer.

Het weekend brengen we samen door: Bea, Gerhard, Wouter en Marieke. Het is goed samen te zijn als familie en gezellig.We lopen een stevig stuk samen op, een geweldige vooruitgang voor Bea, wat vertrouwen geeft voor in Nrd Italië.we genieten en hebben veel te vertellen. Het is anders met elkaar, met z'n vijven - goed voor mij!

Het afscheid valt me zwaar opzondag. Hoeveelafscheid kan een mens verdragen? het thema van mijn afscheidspraatje van mijn werk.Beperkt volgens mij -we hebben dus besloten dat Bea tussentijd niet weer komt, pasover 8 weken zien we elkaar weer, ergens in Nrd Italië.8 weken !! Maar... zeggen we, daar hebben we voor gekozen! Dat redden we wel.

Via de eindeloze bossen en verstopte dorpjes ben ik in Kordel aangeland, in de me niet derende regen, 17 km voor Trier.Daar neem ik een verdiende rustdag (Calvinist!), doe wat noodzakelijke boodschappen en ben voor een uur een profane, wereldlijke pelgrim: ik bezoek het geboortehuis van Karl Marx! Maar dat is morgen en overmorgen. Daarna meld ik me wee op weg naar de Rijn.

Tot de volgende keer: Allet Jute!