Bloggen kun je op veel manieren, zo blijkt. Af en toe lees ik een blog van andere Rome-gangers, en de frequentie plus manier van vertellen is groot. Ik merk gaandeweg dat mijn blogverhalen een onvermoede functie krijgen: het ordenen en schiften van mijn ervaringen en gedachten. Dat schiften is niet mijn sterkste kant: wat is de maatstaf? Al die contacten en gedachten en belevingen moeten geordend, maar moet ik al die prachtige, hilarische en soms ontroerende gesprekjes noemen? Van die man die een half uur meeloopt nadat ik ' m aanspreek: volg mij maar, ik laat je een mooi stuk zien, ook korter en je komt gewoon weer op je route; of die twee oude 70+ dames naast me op het terras, aan het bier, nou ja Radler aber mit Bier! Ze snappen er niets van dat in ons land dit zacht gezegd ongewoon is voor dames op leeftijd!

In Trier neem ik afscheid van Brigitte en Herman, Ndl resp. Belg, twee leuke mensen die enkele etappes van de Eifelsteig lopen.We gaanal vanaf zondag in eigen tempo (zij sneller) gezamenlijk op en zien elkaar onderweg en in de onderkomens weeren zoals dat gaat, raken we steeds meer in gesprek. Ze zijn ondertussen volgers van mijn blog!

Ik ben toch wat nerveus bij deze volgende subafdeling:nu moet ik het zonder markeringen doen en vertrouwen op de techniek, wat mij niet gegeven is. En terecht! Gelukkig heb ik kaarten,als mijn GPS gek doet terwijl ik niks doe; gelukkig start ik het ding opnieuw op en is het weer in orde, maar toch!Mijn routes zijn deels matig ontworpen: te veel langswegen waarvan ik dacht dat het kleine weggetjes waren, maar ik gebruik de telefoon met Pocket Earth als alternatief.

Dan, je kunt erop wachten: er gaat iets mis. Mevrouw van het Hotel zei 's ochtends nog dat het niet nodig was te reserveren in Neunkirchen/N. Ze had vergeten dat er een Seefest was - alles belegt mein Herr, zei de Cheffin in N. Ze belde en belde en belde - belegt. Ondertussen had ik gelukkig een scenario uitgedacht: met bus naar x en daar 2 nachten blijven etc. Bus gaat zo en zo laat vanaf daar of daar, had het personeel, bij alle drukte, ondertussen uitgezocht. Ik heb tijd hapje te eten en onderwijl regelt men op mijn verzoek een hotel in Sankt Wendel: gaat u maar eten en een biertje drinken, ik kom zo bij u. 5 min. later komt ze met een papiertje met de gegevens: Schillerstrasse in SW; ik grinnik inwendig: alsof ze wist met een germanist te doen te hebben! Ik sta weer perplex over zoveel service.Tegen half 8 ben ik in Hotel in Sankt Wendel. Tot mijn verbazing en vreugde raakteik geen moment in paniek bijdit alles: zo ga ik het doen, en later blijkt:ik benfysiek helemaal hersteld van de lange dag.

Zondag al vroeg weer terugin SW, dat ik ga bekijken,ook zo'n leuk stadje dat ik niet kende, met een prachtige hooggotische basiliek uit de 14e eeuw. Ongepland besluit ik de avondmis bij te wonen. Ik ben vroeg en zit lang te kijken en te mijmeren en m'n gedachten te ordenen: ook over wat al die mensen ( kerk loop vol) en mij nu eigenlijk bezielt, en er ontwikkelt zich opeens een volstrekt nieuw inzicht!En dan ... uit het orgelvoorspel komt de de melodie van het eerste lied te voorschijn: wie schön leuchtet der Morgenstern. Ik denk meteen aan de woorden van Gerrit Jan, onze cantor: de mooiste melodie van de Chr. Traditie en hij heeft helemaal gelijk. Er wordt veel gezongen, bijna allemaal mooie oude melodieën,maar nu in de taal waar ze voor zijn geschreven. Ik geniet, ben echt tot tranen ontroerd door de muziek. Waarom? Hoe komt dat, waar raakt dit aan? En opeens weet ik het: die melodieën worden in Ndl gezongen, nu hier- ze gingenal die kilometersa.h.w met me mee op reis. Sterker: ze vertegenwoordigen iets dat met me meegaat, in mezelf zit; een soort muzikale vage figuur als op dat schilderij in Kornelimünster van de Emmaüsgangers,dat of die nu in volle hevigheid naar boven komt. Het is, laat ik eerlijk zijn, eerder de muziek dan de teksten, want daar heb ik theologisch deels afscheid van genomen, maar die muziek raakt aan wat voorbij die woorden ligt. Dit had ik van te voren zo nooit bedacht of gedacht, maar het gebeurt.Zo orden ik tijdens deze reis mijn gedachten en ervaringen, ik schrijf ze op voor mezelf, voor later, los van het ' gouden' dagboekje waar ik in steekwoorden in schrijf.

Iets totaal anders: Ik ben eerlijk gezegd nu wel toe aan een ander landschap. Eerst het Zwarte Woud en dan langzaamaan de Alpen. Morgen heb ik de 1000 (!) km bereikt, uiteraard inclusief km van en naar onderkomens, omlopen, verlopen, Naturtoilette gebruiken etc. Het is een mijlpaal die ook vraagt om ordening, reflectie en terugkijken. Daarover morgen of overmorgen.

Zo blog ik maar voort, in trage frequentie, want meer wil ik mezelf niet aandoen- maar ik vind het leuker dan gedacht!

Bis (über)morgen.

PS: het wordt hier steeds onverstaanbaarder en ongearticuleerde zo langzaamaan.