Vandaag een spannende dag- oh nee, niet vanwege die mijlpaal, daar stond ik niet bij stil (?), ik had andere zorgen. In de plaats van bestemming bleek vlgs internet geen onderkomen, en ook niet in het verdere dorp, of het was Ruhetag, want maandag en dinsdag zijn, zo zei een Duitser, 'fürWanderer gefährliche Tage'. Bij de voorbereiding had ik juist wel iets gezien, maar goed. Ben op pad gegaan met het voornemen ieder onderkomen vóór het doel te accepteren - maar ja, dan moet er wel een beetje dorp komen dat de naam dorp verdient. Lichte zorg maakt zich meester van me. Dan duikt zo'n verstopt dorpje opeens op, zomaar, je weet dat er iets is, maar ziet het niet. Piepklein. Oh ja hoor, zegt een mevrouw die ik aanschiet - 6 huizenverder is een Gasthof. Ruhetag! Ik rammel aan de deur en mevrouw doet open: geen probleem, alleen eten gaat vandaag niet maar ik breng en haal u naar en van het buurdorp! En weer komt het goed!! Ik ben vroeg, het regent buien en ik hebt ijs om te bloggen en tevreden te zijn over mijn besluit- tevredenheid al duizend km lang!

Enkele maanden voor mijn vertrek las ik een fascinerend verslag van een Belg, die vanuit Gent dwars door Europa naar Jeruzalem pelgrimeerde. Hij zag op tegen de Anatolische hoogvlakte in Turkije, meer dan duizend km lang, in een verzengende hitte te overwinnen. Hoe doe je dat, zonder bocht in de weg, boom of verheffing in het landschap waardoor je weet dat je vooruitkomt? Dan, schrijft hij, moet je de referentiepunten in jezelf zoeken, anders draai je door; ' het werd een psychoanalytisch afdaling in mijn eigen ziel'. Dat bleef hangen bij mij: de referentiepunten zoeken in jezelf. En verdraaid: het klopt en het werkt! Niet dat ik in analyse ga bij mezelf, maar het mechanisme klopt. Die eindeloze boswegen, wegen met vals plat naar boven bocht na kromming na bocht; die 40 km (of waren het er meer) bos achter elkaar - dag na dag: ik moest er iets op vinden, en mopperen werkt alleen negatief ( zie mijn motto). Ik ging het gesprek aan in en met mezelf, over van alles, of zoals dat in het Duits weer zo fraai heet, allesomvattend: über Gott und die Welt - in figuurlijke zin dan. Over wat pelgrimeren is (komt later), over mijn werk en boek, over m' eigen ontwikkeling, waar ik eigenlijk de moed vandaan haal voor deze onderneming- over wat dat eigenlijk is:het gesprek met jezelf aangaan, over de filosofie van Hannah Arendt daarover, over het ordenen en schiften van mijn ervaringen - en ik kijk om me heen en ben alweer een km verder! Juist de opmerkingen van Arendt ( nu toch wat filosofie) zijn veelzeggend en ze hielpen bij die duizend km. Arendt stelt dat we nooit alleen zijn. Pardon? Nee, we voeren voortdurend het gesprek met onszelf - het gesprek tussen Ik en mezelf. Dat klinkt raar, is het niet. Die tweedeling merken we steeds, bijv als we zeggen ik kwam mezelf behoorlijk tegen. Dat gebruiken we altijd negatief, als we onverwacht reageren op iets en wat ons dan tegen valt- maar toch: een tweedeling. Ahrendt spreekt dan liever ook van Tweezaamheid en we zijn pas weer een, alleen, als iemand anders onze aandacht vraagt! Aardige constatering toch? Ik merk nu dat tijdens die vele kilometers ik ook Tweezaam ben en ik ontmoet steeds mezelf, in positieve zin: ontdek reacties etc die ik niet wist of verwachtte. Dat is, zo merk ik nu, bij mezelf komen-ook een tweedeling, maar positief, daarom gebruik ik dit werkwoord om de negatieve lading van ' jezelf tegen komen' te vermijden. En daar hoort ook bij het totaal onvermoede gewicht dat mijn levensovertuiging speelt - ook met nieuwe accenten. Zo bedacht ik, dat Nietzsche en Paulus (ik lees ze nu beide)veel gemeen hebben!! Aardige 'cliffhanger', toch? Leg het niet uit nu, zal thuis verantwoording afleggen.

Goed, bijmezelf komen- opeens begrijp ik die woorden! Beter laat dan nooit moet je maar denken.

Hallo - bent u daar nog? Ik schrijf dit vooral voor later, voor mezelf. Hoe heb ik dit mentaal gedaan? Door mijn motto, door het hierboven geschrevene. Laat ik eerlijk zijn: of dit me ook door de Povlakte helpt met muggen en hitte en rechte eindeloze wegen en dijken... we zullen zien.

Dank voor je geduld als je zover gekomen bent met lezen- op naar de volgende Duizend, maar dan deels echt met z'n Tweeën!

Tot aan de andere kant van de Rijn