Ruim vijf weken ben ik door Duitsland getrokken. Ik zag ertegenop bij Vaals/Aken- en nu ben ik volgende grens al weer over, met heel wat minder spanning - ik vind het zelfs wel goed om een andere cultuur in te gaan, want dat is het. Ruim vijf weken door verschillende streken, landschappen, steden en dorpen - en ik heb er van genoten. De mensen zijn vriendelijk en behulpzaam, heb geen vervelende ervaringen gehad, ben zelf naar lichaam en geest heel gebleven- dat alles kleurt hoe je naar een land en samenleving kijkt. Ik heb veel en subjectief opgemerkt, maar dat laatste kan niet anders. Zijn Duitsers nou zo anders dan wij? Ja en nee. Ze zijn formeler- we spreken elkaar aan met Sie, totdat iemand het Du aanbied - zo gaat dat hier. Veelzeggend komt dat aanbod van mij, de wat informelere Nederlander. Toch vind ik het niet vervelend dat formele; je word ook netjes te woord gestaan. Anderzijds heb ik de indruk dat mijn wat informele wijze van omgang bij veel Duitsers goed valt- alsof ze het wel prettig vinden, losjes maar correct- ik krijg ze gauw onbedoeld aan het lachen.

Duitsers zijn denk ik meer zich bewust van hun identiteit dan wij. Ze zien het niet als negatief, keurslijf, maar als bron en link met wat goed was/is. Neem hun taalgebruik- keurig, goed geformuleerd en in prachtige volzinnen- zo gaan de gesprekken. Geen grammaticale monstrueusiteiten ( 'ihnen kommen nicht' is volstrekt ondenkbaar hier), geen overbodig Engels- veel minder bijv. in reclame dan bij ons. Ja, goed, een iPhone heet hier Handy, en op de radio zijn ook hier kinderen opeens kids. 

Ik heb stellig de indruk dat milieu hier meer leeft dan bij ons, overal verzoeken, bewustmakingen etc. En dan het verkeer: tot mijn verbazing wordt me keer op keer op keer met of zonder rugzak voorrang verleend - kan ik iets van leren. 

Ze zouden wel wat meer gedurfder kunnen bouwen wat woonwijken betreft: het is eentonig, blokkerig, vierkanten en variaties daarvan. Iets meer van ons Design overnemen zou geen kwaad kunnen.

Tot slot viel me al snel op het grote aantal buitenlanders dat in de horeca werkt, en niet alleen in de steden. Je kunt er op verschillende wijzen naar kijken, maar het viel me op hoe ze op goede wijze werden bejegend, begeleid en zij hun best deden de taal onder de knie te krijgen.

Maar ... net met een Turkse Zwit ...... oh, pardon: ' ich scheisse auf den Schweizerischen Passport' gesproken. Al 40 jaar woont hij hier, noemt Dld het schurkachtigste land ter wereld en Merkel .... Turk is hij en blijft hij in eerste en laatste instantie. Wat een agressie! Ik begin het te leren: zwijgen ipv tegen het getier in te gaan. Zo kan het dus ook, zo kan identiteit ontaarden. 

Ach - ik ben nog geen tweehonderd meter in ZW , ik vraag een mevrouw hoe het zit met bus en tram naar Basel en: gaat u maar met mij mee, ik moet ook naar B en zeg wel waar u moet overstappen en uitstappen. En met een brede armzwaaiingen nemen we afscheid. De Duitse vriendelijkheid zet zich voort in de Zwitserse. 

Goed, ik ben dus in ZW en ik zeg het een paar keer hardop. Onvoorstelbaar: nu nog even de Alpen ronden en over, Bea in Noord Italië oppikken en we zijn samen onderweg naar Rome. O nee, dat ben ik al twee maand. Morgen eindelijk de terugblik op wat pelgrimeren is, of is die vraag niet goed?

Voor nu: grüess' die woll.