De ontvangst met een pelgrimsritueel en goed gekozen woorden door de vrijwilliger was roerend: wat ik eerder schreef over licht en pelgrimeren kwam meteen boven, het kwam weer samen. Terwijl de dag matig begon: slecht geslapen door klokgelui op ieder kwartier- de hele nacht door, treinen die op minder dan 50 m van het B en B voorbijrazen,tot diep in de nacht en alweer vroeg begonnen- dan komen de gedachten niet tot rust: het klooster waar ik een rustdag heb gepland is onbereikbaar, reageert niet op aanvraagformulier, hoe moet dat als ..... De tocht is kort, maar pittig,over een lastig niet ongevaarlijk pad - steil omhoog. Saai, want geen uitzicht en gisteren vanuit Basel ook al saai, lang door de stad, verkeerslawaai, geen uitzichten ......

En dan -- het bos uit, wat een prachtig landschap ontvouwt zich opeens. Twee vrouwen, we haalden elkaar al in, gaan ook naar het klooster, maar eerst koffie. Koffie?? Ja daar. Ik doe mee en we hebben een mooie ontmoeting, een goed gesprek met gelijkgestemden. ' also, bis nachher im Kloster' - en ik ga opgeruimd weer mijns weegs. Zie je wel, het komt weer goed vandaag- wat een simpele ontmoeting al niet kan doen met een pelgrim. Dit is veelzeggend voor mijn reis. Pelgrimeren is voortdurend, voor mij althans, een oefening in vertrouwen, en ook al ben ik in Zwitserland aangekomen zonder problemen: het blijft een oefening met vallen weer opstaan. Zo'n klein ontvangstritueel betekent dan opeens veel meer voor me dan Christoph, de vrijwilliger, vermoedt. De hele reis door Nederland en vooral door Duitsland groeide het pelgrimsgevoel. Ik had geen vooropgesteld idee wat het is; nu denk ik dat pelgrimeren niet iets is, maar gebeurt, gaandeweg kom je in een ritme- en dat heeft z'n invloed op de geest. Pelgrimeren betekent volgens de site van de vereniging oorspronkelijk zoiets als tussen de akkers lopen, landloper zijn dus. Ik zie me tussen de akkers lopen naar Gerolstein, de man op het bankje .... Maar al eerder, dat schilderij in Kornelimünster- tussen de akkers zijn ze op weg en dan ...

Pelgrims gingen vroeger op pad om boete te doen, om God te vinden/zoeken, om ....Het had altijd iets in zich van jezelf weer vinden, of voor het eerst omdat je voelt dat er iets miste, scheef was gegroeid. Boete doen, God zoeken- is dat iets anders dan (weer) met jezelf in gesprek gaan? Christoph vertelde me dat hier in het Kloster Beinwil veel Nederlanders komen die werken in de chemie in Basel- ze zoeken rust, contemplatie; iets dat ze missen in het jachtige bestaan? Is pelgrimeren niet een oerbeeld van het leven: bewegen, wegtrekken, (weer) tot jezelf komen?

Ik ontmoet oude trekjes in mezelf, maar bovenal nieuwe: ik ben verrast over dat ik dit doe, hoe ik het doe, de gesprekken met mezelf- terwijl ik opeens bedenk: maar dat vertrouwen had je twee jaar geleden toch ook? Ja, maar blijkbaar is er afstand nodig om goed te beseffen wat dat was/is- en nu is het er weer, behalve in slapeloze nachten! Dat is wel nieuw voor me - wees niet bang: er komt geen compleet nieuwe Bert terug- en dat is pelgrimeren voor me. Het is ook een beeld voor de mensvinbhet algemeen: die is niet bedoeld om scheef te lopen, gebukt onder wat dan ook, maar rechtop. Om dat te kunnen, weer rechtop lopen, heb je anderen nodig, soms hulpverlening, maar het is een pelgrimstocht, net als vroeger, alleen anders.

Met iemand wandelde ik veel ( halfuur - dan was het op) tijdens mijn herstel. We spraken veel, waren lotgenoten. Een veelgebezigde uitdrukking was als er een onzekerheid opdoemde: het biedt zich wel aan. Dat trekt zich door tot nu: het biedt zich wel aan. Soms ben ik het kwijt, maar ...de oplossing biedt zich steeds aan. Nb: van buiten- biedt zich aan. En het godsdienstige dan? Daar zeg ik niks over want dan mezelf kennende wordt het een theologisch tractaat. Bovendien hebben de voorgaande verhalen dat voldoende duidelijk gemaakt lijkt me. Tot slot een verhaal weer, dat al sinds mijn studie met me mee gaat. Brecht schrijft o.a korte verhaaltjes, over ene meneer K. Een verhaal gaat zo: een oude bekende die meneer K lang niet gezien had komt hem tegen en zeggen: meneer K! U bent helemaal niets veranderd. Oh, zegt meneer K, en hij trok wit weg.

Een pelgrimsverhaal in zekere zin, een verhaal als een preek ? (Ik denk Ebi dat dat jou wel is toevertrouwd daar een mooie preek op te houden).

Het verhaal over Duitsland zou ik wel willenverwijderen, maar laat ik staan voor mijn eigen herinnering- maar het is niks vind ik).

Morgen naar twaalfhonderd meter- de helft van waar ik heen moet op de st Bernhard .

Alvast goed weekend gewenst- Grüss Gott!