Eigenlijk zou ik elke dag een verhaal kunnen schrijven- niet dat ik zoveel groots en meeslepends beleef, juist niet. Juist de kleine onooglijke dingen vallen me op en zetten aan tot associaties. Ik kwam enige maanden terug een mooie tegeltjeswijsheid tegen: de belangrijkste dingen in het leven zijn geen dingen! Hier ervaar ik hoe waar dat is, en voor anderen wellicht niet meer dan een cliché. Neem nou vanmorgen. Van Mounod naar Vevey aan het meer van Genéve. Het onweer van gisteren laat z'n zware vochtflarden nog na, en pas langzaam brandt de zon ze weg. Vaag zie ik opeens de hoge alptoppen - eindelijk, maar ze zijn meteen weer gehuld in wolkflarden. Maar de zon is niet tegen te houden en ze komen steeds scherper terug. Prachtig- wat een mooi begin van de dag, en dat gevoegd bij het feit dat de route die ik gisteravond bedacht als alternatief voor de slechte route die Pocket Earth voorstelt exact dezelfde te zijn die als wandeling is uitgezet. 1-0 voor mij. En dan in een dorpje, bij een oud pand met vervaagde letters boulanger, en een bord: ouvert,- hier is koffie. Ik moet bellen want ouvert is fermé. Mevrouw schiet haastig wat aan, opent, zet een tafeltje buiten en koffie (oude stijlfiguur). Haar winkel is zoal een oude kruidenierszaak moet zijn, en in mijn verbeelding plaats ik mijn schoonvader er in. Op de fiets? Nee, ik wijsvop mij rugzak. A pied? Oui. Waarheen? Rome. Ze valt om van verbazing en vraagt steeds weer: toute a pied? En alleen? Vraagt ze met een ondertoon. Ze is pas gerustgesteld als ik weet uit te leggen dat Bea vanaf Milaan bij mij komt etc. Apetrots ben ik dat me dat lukt in het Frans; mijn dag kan door deze mevrouw en het prachtige weerbeeld niet meer stuk: de belangrijkste dingen....

Een ander klein ding geeft mijn geestelijke bezigheid aan: associërend. Ik kom vele prachtige oude Romaanse kerken en kerkjes tegen - velen Eglises Reformées. Te verwachten, zo dichtbij Genéve ; goed, ze zijn gepikt, maar dat is dan maar even zo. Een blik is voldoende om te zien of een kerk katholiek is of reformée. De laatsten zijn sober- echt Reformée, passend bij het gereformeerde leven, wat velen van jullie zullen beamen van vroeger. Op de plek van het altaar is bij de laatsten niets, of een kruis, maar dan zonder corpus, want sober- de catholica is wat concreter, sensueler, alle zintuigen doen mee. Opeens valt me iets op in de St. Etienne in Mounod- ik had het al eerder gezien, maar er geen aandacht aan besteed; een futiliteit, maar met gigantische cultureel-historische gevolgen. (Sta mij toe even zo' uitstapje te maken, en een inkijkje in mijn associaties) In die evangelische kerken ligt de Schrift ( meestal een eeuwenoud exemplaar) opengeslagen naar de gemeente/ bezoeker. In een RK-kerk naar het koor, de priester dus. Opeens zie ik de verbanden! De reformatie vertaalde de Schrift in de volkstaal- men kon nu horen, of als men kon lezen zelf lezen wat er stond- i.p.v dat onbegrijpelijke Latijn, dat hocus pocus Pilatus pas - ja, rechtstreeks maar verbasterd uit de Latijnse mis overgenomen. Niemand die het snapte. Het begrijpen was voorbehouden aan de priester e.a. Nu, na Luther e.a, werd dat anders: men kon zelf lezen, horen en... denken over wat er stond, of het er wel zo stond als gezegd werd. In de Filosofie, de ideeëngeschiedenis vooral, is gezien dat hier de wortels van het moderne zelf denkende individu liggen -NB in de Chr traditie, voor vele ex- en antigelovigen een nauwelijks te verteren iets: maar onze moderniteit wortelt daar, ook het humanisme: een denken binnen de Chr traditie. In dat kleine beeld van die opengeslagen Schrift komt dus veel mee. Goed - voor velen oninteressant wellicht, ik zie dat en dan gaat er van alles 'lopen' in mijn hoofd. Want de belangrijkstedingen in het leven ...

Zo'n tocht roept veel op, dus. Ook nog steeds het gevoel van ongeloof: vanmiddag sla ik de blik op en opeens ... het meer van Genéve, met de grote alpenketen er omheen. Ik blijf staan en zeg twee keer hardop: van Peize naar het meer van Genéve, te voet- hoe kan dat??!Hoe kan dat?? Ik bevat het niet, het valt buiten mijn voorstellingsvermogen, terwijl ik het gedaan heb. Ik kijk op de kaart in mijn telefoon: daar ligt Groningen, hier .... onvoorstelbaar! Geen gevoel van trots, maar van.....verwondering. Ik ben ook wel blij dat ik daartoe in staat ben, verwondering. Misschien ook dat daarom die kleine dingen zo' n indruk maken.

Er is veel meer te vertellen- de kleine dingen die de identiteit van mensen, dorpen, gemeenschappen aangeven. Ik dacht afgelopen dagen: verplicht politici, zeker Brusselaars, eerst alleen een voettocht door Europa te maken, met rugzak en beperkt budget. Hun beleid zou er wel bij varen.

A bientot