Eigenlijk had ik al wat twijfels over de keuze, maar ik zal me wel vergissen dacht ik. Nee dus -ver buiten het centrum van Aigle, geen ontbijt vanmorgen, en mijn onderkomen was een soort oud zeeroversschip (foto)volgestouwd met oude troep, waar je letterlijk je kont niet kon keren. En, echt waar, op een bedrijventerrein, binnen 250 m van de snelweg. Maar ja, de mens wil 'beleven' nietwaar,als zeerover, of Pipo ( zo'n wagen kon ook). De moderne belevingsindustrie in z'ndoorgeslagen banale vorm.

Vanmorgen vanuit Aigle (en de bakker en koffie) verder- door prachtige wijnvelden en een kasteel. Kort daarvoor kom ik langs een oud Romaans kerkje- er klinkt orgelmuziek. Ik word naar binnen gezògen. Er is nog niemand- de Schrift opengeslagen naar de gemeente. Als de organiste, ik kan haar zien, haar stuk beëindigt vraag ik haar in een opwelling in het Frans of ze voor mij een koraal van Bach wil spelen- bien sure, pas problème. Ze neemt er de tijd voor, ik ken het koraal, mooie uitkomende stem, maar kan het niet benoemen. Er gebeurt iets met me, wat - is niet uit te leggen. Ik denk aan de woorden van Arie een tijdje terug: het geheim van het leven moet je niet uitleggen, je kunt het alleen mooier maken- zoiets. De oude belevings'industrie' is voor mij echt van een andere orde - in dubbel opzicht. Mijn dag is nu al weer goed en ik bedank mevrouw uitgebreid. Kleinigheden dus - in het voort- en voorbijgaan opgedaan.

Voortgaan: gisteren even gesjoemeld: met de boot van Vevey naar Villeneuve. Had ik me bij het uitzetten van de reis al voorgenomen, en zo geschiedde. Mooi, langs huizen, kastelenmet laat ik zeggen: grandeur- nu wat weggedrukt door het toerisme, waar ikdan ook even deel van uitmaak. Maar daarna weer pelgrim:sinds gisteren loop ik op de Via Francigena (de weg der Franken) : een route uit de 10e eeuw. Op een of andere wijze vindik dat memorabel, nu ga ik echt een weg die naar Rome leidt. Onzin, ik weet het, weer zo'n typisch pelgrims-kleinigheidje.

Andere kleinigheden zijn wat groter. Wat nu volgt is een soort column, als een blog al niet op zichzelf een verzameling columns is. Veel kleinigheden vallen me al lang op (over een tijdje wijd ik er weer een verhaal aan, over iets anders, maar het moet nog bezinken). Al lang, jaren lang, valt mij iets op tijdens stedentrips: veel Europese steden staan 'vol' met standbeelden, verwijzend naar helden, gebeurtenissen, dragende verhalen uit het verleden. In Boedapest stond ik met verbazing op het Heldenplein: wel 20 beelden van mannen (ja, ik weet het!) uit het glorieuze verleden van het land. In Portugal kwamen we een paar keer, ik meen ene Hernandez, tegen. Een belangrijk verhaal uit de Portugese geschiedenis is met hem verbonden. Solothurn vorige week riep dit allemaal weer op: 4 of 5 kleurrijke beelden verspreid over de stad, verwijzend naar een kenmerkend verhaal uit de geschiedenis van stad of kanton (zeg maar een soort Wilhelm Tell). Het trof me, zoals die andere voorbeelden: waarom hebben wij dat niet? Waar is ons verleden in het publieke domein? Het zegt veel over, en daar gaat het me om, de identiteit van een gemeenschap: dorp, stad, kanton/provincie, land. Overal hier zie je landelijke of kantonale vlaggen. Ik weet het, zoiets kan licht ontsporen, maar het duidt op iets dat ik voortdurend tegenkom: gevoel van identiteit. Het Duits heeft een mooi werkwoord hiervoor: zich met het verleden ' auseinandersetzen'. Daar zit iets in van 'het kost moeite, is een gevecht en confronteert ons met iets dat niet per se fraai is'. Dan moet die confrontatie wel mogelijk zijn. Zo moeten decoerlelijke beelden van Marx enLenin op Alexanderplatz in Berlijn blijven staan (ik weet eigenlijk niet of ze weg zijn) -echt een Auseinandersetzung! Wij ontkennenliever, kijken weg, met als duidelijk voorbeeld Indonesië, maar er zijn er meer. Dld doet dat andersmet het Joods-historisch museum in Berlijn- indrukwekkend, confronterend: je moet je er wel mee 'auseinandersetzen'. Waarom doen wij zo krampachtig met ons verleden? Zei van Randwijk niet: wie het verleden ontkent, wordt gedwongen het te herhalen? ( of was het een ander). Waar zijn wij bang voor? voor identiteit - want dat roept rare beelden op. Tijdens mijn tocht merk ik voortdurend hoe die verbondenheid met taal, cultuur, verleden (ten goede en ten kwade) voor mensen belangrijk is. Het vormt hen, geeft gevoel van ergens bij horen: dat zijn wij. Wie zijn wij Nederlanders ? De vraag van de verkiezingen afgelopen maart. Rare vraag, veel betekenende vraag. Ik doe een voorspelling: over een paar jaar komt er een pleidooi het volkslied Piet Hein af te schaffen vanwege zijn ......( vul maar in). Identiteit dus als iets noodzakelijks, net als bij een mens- op dat punt kunnen we veel leren van buitenlanden.

Nog zoiets: over de vele buitenlanders hier had ik het al. Vanavond sprak ik met een mevrouw uit Genève (gelukkig kon ze Duits). Ze vertelde dat in haar stad 62 talen wordt gesproken en in Bern en Lausanne iets minder. Voor mij een 'confronterend' gegeven: laat ik nou altijd gedacht hebben dat ze hier zo in zichzelf gekeerd zijn! Nou...., dat valt wel mee! Overal zijn mensen met allochtone achtergrond in de horeca werkzaam, echt veel meer dan bij ons. Een lesje voor mij - het beeld moet bijgesteld.

Morgen nog een makkie dan de berg op. Tot vanuit de andere kant.

Bonsoiree