Eindelijk, vanaf de andere kant van de weer-, taal- en culturele scheiding die de Grote St. Bernhard is, weer een teken van leven- dankzij een goede internetverbinding. Het gaat nog steeds goed, ik verbaas me er zelfs over dat 2000 m stijgen en weer dalen mijn knieën en rug probleemloos hebben doorstaan. De driedaagse naar boven, drie etappes van ongeveer 15 km per dag, zit er op. Beschrijven hoe mooi het is/ was kan ik niet, daar moet je dichter voor zijn. De talige vermogens schieten me hier tekort. Het was zwaar, vanaf 470 m naar 2470, soms een lastig en niet ongevaarlijk pad, maar door de relatief korte tochten (5 á 6 uur) is er voldoende tijd om te rusten en van de schoonheid te genieten - mede door het weer. Alsof ik het gebied voor het eerst zie -zo heb ik door het landschap gelopen. Behalve donderdag, de zwaarste dag met 900 m stijging. Een weersomslag gooide roet in het eten. Het was aangkondigd, ik had me voorbereid ( schoenen ingevet, poncho alleen over de rugzak gekregen) - en zo ging ik op pad. Regen hoort erbij, jammer dat er niets te zien valt vanwege de wolken- maar niet zeuren. Ongeveer anderhalf uur onder de top echter gingen de sluizen open. Ook dat gaat nog, maar de waterstromen die over het pad naar beneden komen maken het lopen wel erg lastig: binnen de kortste keren is alles nat; het enige dat je doet is zoeken naar stenen voor houvast, want modder geeft dat niet recht de berg op bij dit weer. Rusten en eten pakken gaat niet want je hele rugzak wordt van binnen nat- wankelend kom ik boven, uitgeput, wel met een schreeuw van blijdschap en toch weer emotie: een bijzondere dag, dat ben ik me goed bewust. En nog altijd vind ik het lastig dat te doorgronden, maar de emotie is er .

Met hete thee worden we ontvangen, nat spul in de droogruimte, even snel droge kleren aan want anders krijg je het koud- de vrijwilligers weten het precies en ik volg gedwee. Ik heb een boekingsfout gemaakt - maar met wat humor en een glimlach (ach meneer, dat gebeurt als je pelgrim bent) wordt het opgelost. Maar mijn stemming is onder nul: domme fout, morgen hetzelfde weer, naar beneden gevaarlijker dan naar boven, schoenen nog nat, gevaar van blaren.. Een Duits echtpaar is nuchter: we nemen de weg, iets langer, maar minder link. Hè ja, waarom niet. En ik weet: het pad kruist de weg, dus .... Lang twijfel ik de volgende dag: wolken, geen zicht, lichte regen- toch maar de weg. Ik ben nog niet in Italië (250 m vanaf de top) - of heel licht schijnt de zon, de bergen komen in zicht, een regenboog geprojecteerd op een berg.....Ik draai me om, de top van de SB is een grote grijze massa: goed besluit Bert! Het beetje regen deert me niet en ... wat ik vermoedde gebeurt: een pad naar een dorp waar ik de route, de Via Francigena, weer kan oppakken kruist de weg. Ik hoef niet na te denken, het is droog, zon krijgt kracht - ik ga de weg af. Het ontbrekende zicht van gisteren wordt ruimschoots goed gemaakt. Regenjas uit, appje aan Bea ( ter terusttelling). - mijn stemming stijgt per dalende meter! Ik ben in het mooie en merkwaardige Italië- eindelijk. Natte voeten? Oh, ja, dat is ook zo. Wederom: het is hier zo letterlijk onbeschrijflijk mooi! In Saint Rémy neem ik koffie: twee koppen twee euro. Van andere orde dan Zwitserland. Weer een cultuurwisseling dus, toch weer even omschakelen.

's Avonds word ik door Zwitsers, met wie ik al bijna een week oploop, aan tafel genood - en het is reuze gezellig, met dat zangerige, mooie en bijna onbegrijpelijke Schwytserduutsch - dat zangerige nemen ze mee naar het Hoogduits- en het thema identiteit komt bijna automatisch aan de orde (zal ik niet weer op ingaan- maar alles wat ik erover schreef komt zo aan de orde, zonder dat ik iets hoef te benoemen). Goed, een kleinigheidje dan: sinds Fr Zwitserland duurt bediening langer, word ik vaker vergeten, komt een bestelling niet door. Andere cultuur -kort door de bocht,ik weet het- maar het valt me op.

Vandaag naar Aosta. Ik was kwijt hoe leuk die stad is, niks bijzonders, maar ik vind het prachtig, kan lekker slenteren. Maar ik moet wennen aande taal. Heb net het Frans wat opgehaald, nu stotter ik wat bij elkaar in het Italiaans. Ik ben soms net een talenwonder: begin in Italiaans,dan twee woorden Frans en eindig in Duits of Engels - of andere volgorde. Dat lukt me overigens alleen als ik erg moe ben. Een teken dat ik een rustdag nodig heb- maandag.

Vandaag kwam opeens een gedachte op, die veel pelgrims bezig houdt: loslaten. En ik stelde vast: dat is bij mij nooit een thema geweest. Wat moet ik loslaten? Ja, mijn vertrouwde omgeving- maar dat wist ik. De mensen daarin dan: ja, maar ik denk regelmatig aan ze, deze en gene komen boven, hoe zou het ze vergaan met ....Natuurlijk, laat ik eerlijk zijn: het feit dat het Bea goed gaat, met de velen om haar heen, maakt het gemakkelijk thuis wat los te laten - maar wat heet loslaten op dat punt: dat wil en kan ik niet eens. Eigenlijk kom ik tot de conclusie: loslaten is voor mij niet zozeer een thema, behalve dat ik een karaktertrekje heb thuis gelaten: leeuwen en beren op de weg zien. Al snel kreeg ik voor elkaar dat niet te doen: eerst Pieterpad, dan Eifelsteig, .....de Alpen, de St Bernhard- ze waren pas aan de orde toen ze zich aandienden- 10 dage terug,resp. afgelopen dinsdag. Hetzelfde geldt voor de Povlakte- nog niet aan de orde.Dat is voor mij loslaten en het verheugt me dat ik dat kan. De zaken die me bezig hielden thuis- af en toe komt het boven. Projecten en plannen genoeg (boek afronden, vertaalplannen, vrijwilligerswerk weer oppakken) - hoef ik niet los te laten, het meldt zich gewoon en ik denk: o, ja, dat gaan we weer doen vanaf november- nu maar weer verder stappen- met verwondering, nog steeds. Nog zo'n vier etappes - dan heb ik de bergen achter me. Weer een afscheid, maar een afscheid dat nader brengt: Piacenza! Daar zijn we weer met z'n tweeën.

Ciao.