Rust. Ik ben neergestreken in Verrès, na twee schitterende tochten door het Aostadal, maar nu is het even op: geest en lijf hebben rust nodig. Ik mis teveel markeringen, ontdek het tijdig, maar toch ... ik wijt het aan puur geestelijke vermoeidheid, en het lijf heeft het nodig.

Vanaf Aosta liep ik op zondag met een Nederlandse vrouw door een mooi landschap, redelijk vlak met mooie vergezichten het dal in. Me af en toe omdraaiend ('kijk hoe mooi, en dat hebben we al afgelegd') zeg ik dat ik me nog steeds loop te verwonderen. Ze begrijpt het en kent het gevoel. Ze blijkt in de organisatie voor de ledendag van de vereniging te zitten: ' o, verwondering - dat is het thema voor de ledendag in november' . Verwondering, opper ik, heeft twee kanten: de omgeving en de mensen roepen het op, maar je moet je ook kúnnen verwonderen over .... en dat zijn echt twee verschillende kanten. Gelukkig kan ik dat laatste nog steeds .Goed, ikben dus in Verrès op een terras neergestreken. Het is geen bijzonder stadje, en daarom zo bijzonder -Italiaans. Een pleintje dat die naam niet eens verdient, 5 straten komen erop uit, twee terrassen, voor me druk pratende vrouwen,mooie typisch Italiaanse balkons, de Carabienieri die hun dienst onderbreken voor koffie, slordig gemonteerde en loshangende electriciteitsdradenen kastjes-, het zangerige Italiaans -Italië! Zeer inefficiënt georganiseerd maar toch functioneert het. Haaldat inefficiënte en chaotische eraf en de ' sjeu' is er ook af.Ho ho ho Bert- nu romantiseer je teveel, hoor ik jullie denken. Klopt- binnenkort erger ik me te barsten over de chaos, het niet kunnen organiseren- maar daar heb ik nu even geen boodschap aan, zien we dan wel.

Ik dool heerlijk door Verr?s, straatje in, steegje door- de kerk (een groot oud kloostercompex) door ..... en ik zie opeens een verband: de structuur van een Italiaanse stad, van een Italiaanse oude kerk en die van de aloude chr geloofsdogma's hebben alles met elkaar te maken. Pardon?? Ja, neem zo'n stad of stadje, met Perugia als onovertroffen voorbeeld: steegjes en straatjes op en onder elkaar, dit loopt dood - nee, toch niet; waar komt dit nu weer uit? Geen idee- gewoon doen en zokom je van het ene uitzicht in een andere donkere krocht van de stad - allemaal onverwachte verbanden, ook hier in Verres, zij het in mindere mate. Een Italiaanse kerk kent dezelfde structuur: poortjes, deurtjes, gangetjes, raampjes, trappetjes .... net als in de stad: 'geheimnisvoll' als ik het Duits even mag lenen, want geheimzinnig heeft teveel negatieve bijbetekenissen. De structuur nu van de oude geloofswaarheden is exact dezelfde: ze drukken een geheim uit- zeker, later is dat gestold of bevroren tot vaste formules, maar ik heb het over toen. Voorbeelden gaan te ver nu- hooguit 1: de drieéenheid is geen slechte wiskunde maar wat anders. Stad, kerk en geloof- ze ontspruiten in hun bouw aan hetzelfde denken hier, ook met de chaos erbij - dat noemen we cultuur. Helaas zijn 'wij' protestanten wat rechtlijnige, maar we doen aan een inhaalslag. Zo loop ik ontzettend te genieten door dit kleine leuke stadje, al associërend en toch heb ik een rustdag.

Morgen verder, ik zie de lijnen van de bergen al langzaam dalen- nog twee etappes en ik heb ze achter me. Ik schreef in een eerder verhaal over de rare capriolen van de menselijke geest. Wel, ik verbaas me over me zelf. Wie me een beetje kent weet dat ik van structuur, vaste herkenbare patronen houd; die weet ook hoe ik van de bergen houd, zomers of 's winters maakt niet uit. En nu? Ik geniet ontzettend (zie boven) maar zie uit naar een volgende fase en volgend landschap - de Povlakte, hoe dat ook uitpakt. Verwondering: ik laat het bekende en geliefde bergland achter me en duik de povlakte in, ast toch allemaal niet bij me? Capriolen van mijn geest, maar zonder die had ik het waarschijnlijk ook niet gered . Maar gaat er dan nooit iets mis, baal je nou nooit, denkt iemand wellicht. Nou, ik merk dat kleine tegenslagen meer indruk maken dan voorheen, alsof ik geestelijk kwetsbaarder word. Het is niks, me verlopen, een boeking die niet goed gaat, niet kunnen warm eten ( o, toch wel!) - het is lastiger te verwerken . Oorzaak: lang op pad? De St Bernhard als 'waterscheiding' ( het zwaarste heb je gehad- onzin) ? Uitzien naar komst van Bea, nog 10 dagen? Vermoeidheid? Zeg het maar.

Mede daarom rust ik op tijd en plan de volgende rustdag in Pavia ook al- no, Pavìa, corrigeerde een Italiaanse me. Wat toch een mooie taal- en ik kom er al redelijk in. Ik ben trots op mezelf bij elke kleine zin die me lukt. Italianen vinden het prachtig als ik uitleg waarom ik naar woorden vraag: ik wil jullie taal leren en begrijpen .Zojuist moest ik het schrijven aan dit verhaal onderbreken om even te tolken tussen de receptie van het hotel en een Australiër - want dat is me ook opgevallen: twee groepen vertikken het om ook maar te proberen een andere taal te spreken: dat zijn Franstaligen en Engelstaligen. Ze vertikken iedere poging domweg! Een Zwitserse Franstalige ( sprak heel goed Engels) sprak er schande van in niet mis te verstane woorden. Identiteit in de negatieve vorm als beton!

Goed- tot zover. O ja, foto's plaatsen lukt niet of zeer moeizaam door slecht internet denk ik. Ik blijf het proberen.

Met de regionale groet: Salve!