Aan een tafeltje, achter m'n biertje, aan de rand van het dorp, wachtend op de prosciutto crudo con melone. Er valt me iets op, maar wat? Het kleine restaurant ligt aan een groot grasveld, links begrenst door als met een mes afgesneden rotsen, zo recht naar beneden. Kinderen rennen honderden meters achter elkaar aan en opeens weet ik het: dit heb ik weken lang niet gezien. Altijd was er wel een berg, glooiing, alp - maar zo'n grote vlakte als speelterrein- nee, lang niet gezien. Ja, sport- en bedrijventerreinen, maar zoals dit niet, een natuurlijke vlakte. De bergen aan weerszijden van het dal zetten hun vloeiend-dalende lijn voort, tot maaiveldniveau, dat zich nog aan mijn blikveld onttrekt, maar lang kan dat niet meer duren. Het landschap komt tot rust- zo voel ik dat. Net als bij al die kerken: je weet niet waar je kijken moet, zoveel is er te zien- en dan in een romaans kerkje, of de basiliek van Trier, komen je ogen tot rust; zo is dat hier ook en ik vind het heerlijk. De volgende dagen zijn er nog wat oprispingen, lastige klimmetjes in een verder afvlakkende route, maar ik weet: de Povlakte is in aantocht. Die volgens vele beschrijvingen van pelgrims vreselijke Povlakte, die sommigen dan maar per bus nemen: hitte, saaiheid, muggen, asfalt, eindeloosheid.

Door prachtige stadjes loop ik die klaarblijkelijke ellende tegemoet. Ivrea is een scharnierpunt: de bergen liggen echt achter me en ik zie ze op een gegeven moet helemaal niet meer.

Ik heb iets geboekt in een dorpje, buiten de bebouwde kom- en dat bevalt me eigenlijk niks: waarom niet gewoon erheen en kijken wat er aan onderkomens is? Vertrouwen is toch een basiselement van/voor een pelgrim? Plan nou niet alles van te voren. Ik geef mezelf de opdracht de komende dagen gewoon niet vooraf te boeken. Zo ga ik naar het Ostello in Santhià, ik meld me aan: 'hé, hoi' -klinkt achter me. De pelgrim van afgelopen zondag- zij maakte de etappes wat korter en zo haal ik haar in. Ze heet Esther - we drinken een biertje, eten gezamenlijk en hebben veel bij te praten. De komende dagen lopen we deels alleen, deels samen op door die 'vreselijke Povlakte'. Nou geldt nog steeds mijn motto, maar.... we vinden het echt mooi die Povlakte; het regent af en toe, is mistig, de gele kleur van de rijst komt minder goed uit, maar toch. Het landschap komt niet tot rust- het komt zelfs tot stilstand (zie foto's ). Op zondag leggen we 32 km af, en gezamenlijk is dat een stuk aangenamer dan alleen- de gesprekken worden persoonlijker, wat drijft je, wat zoek je in kerkjes als je niet godsdienstig bent, wat is voor jou pelgrimeren Er is bij verschil veel overeenkomst, beide moeten we een mooi kerkje in, en ook weer verder, terwijl we er wel een half uur zouden willen doorbrengen en kijken, stil zijn. Zo gaat dat- je ontmoet elkaar, praat en zwijgt met elkaar en laat elkaar weer los na enkele dagen- en dat is goed.

Op een gegeven moment draai ik me om: kijk eens, het Mont Blanc-massief! Zo ontzettend mooi- dat is ook de Povlakte. Ik ben zeer content met mijn besluit ooit, om pas in juni te vertrekken- dan ontloop je de hitte in augustus in de Povlakte en kunnen ervan genieten- wij tenminste. Het wordt ook weer wat warmer gelukkig, maar niet heet. Ik ben weer toe aan een rustdag: 90 km in drie dagen in een straf tempo voel ik wel. Komt bij dat de Italiaanse etenstijd ( half acht is vroeg) minder tijd tot ontspanning laat: soms tot 5 uur lopen, gebruikelijke 'programma' , half uur liggen, biertje, eten- en slapen. Soms niet de tijd te bekijken waar je bent, Vercelli bijvoorbeeld: mooie stad, maar de puf ontbreekt om er iets van te bekijken.

Vandaag in een stadje met daverende kermis(muziek). Een Belg met wie ik even wat drink vindt het vreselijk : wat een contrast, en hij heeft gelijk. Morgen naar Pavia, dan een rustdag en dan nog twee dagen - dan zijn de acht weken voorbij!

Tot de volgende keer: Salve!