C' ès il sole! - de zon schijnt (letterlijk: de zon is er) - eindelijk. Sinds twee weken niet gezien, gevoeld- wel gemist. Alsof ze gewacht heeft tot het weer heuvelachtig zou worden, om de schoonheid van het landschap nog meer te benadrukken na de echt saaie laatste etappes voor Piacenza. Beetje armoedige streek, terwijl het zo rijk is aan tomaten, rijst, mais, fruit en meer. Maar ja - veel in de handen van weinigen, zo gaat dat. Ik zie het sociale filmepos van Bertolucci (novecento) voor me. In café's, voor de koffie, straalt de triestheid je tegemoet. De indruk wordt gedeeld door andere pelgrims/wandelaars. De dorpjes maken vaak de indruk door Mussolini hier neergekwakt te zijn in zijn politiek van demping van moerassen- het is denk ik wat te ver gedacht, maar geeft het beeld van veel dorpjes wel goed weer. Goed- we (Bea en ik) zijn maandag onze gezamenlijke reis begonnen, na een rust- en bijpraatdag in Piacenza. Zoals wijlen ons nationale orakel JC ooit opmerkte: 'elk nadeel hep ze voordeel' - geldt dat ook nu, maandag. De route volgen we niet van mijn Duitse gids (34 km), maar van Teunissen. Tja, korter, maar meer dan tien km langs een weg, een drukke weg, een gevaarlijke weg met geweldige klappen door luchtdrukverplaatsing bij zware vrachtwagens. Maar het voordeel: zo kan Bea naar een dorp met een busverbinding, want 25 km is teveel. Zo doen we het dus en we gaan weer even apart en we zwaaien elkaar weer even uit. Zo besluiten we iedere dag: hoever ga je mee? Is dit wel verstandig? Het doel is nu om samen Rome te halen, ieder op eigen wijze en met een rustige opbouw voor Bea. Na 34 km in 2 dagen gaat ze op de derde dag met de bus naar de volgende etappeplaats - ik loop. Nét de dag dat de zon sinds een tijd volop weer gaat schijnen en het landschap zich voorbereidt op Toscane: het gaat glooien, de vergezichten zijn schitterend, zelfs de besneeuwde toppen van de Dolomieten zijn zichtbaar. Ofwel: weer verandert het landschap. Maar niet alleen dat: het gaat langzaamaan ''herfsten' , het licht wordt milder, mooier. Ik loop weer even alleen- het gesprek met mezelf is de afgelopen dagen weer een gesprek met Bea geworden en dat hebben we nodig. Tegen een Duitse pelgrim zei ik vorige week, dat ik zo langzaamaan genoeg heb bij het eten tegenover een niets te zitten. Het viel me er zo uit! Natuurlijk- het ging drie maand goed. Maar net als bij de laatste km van een etappe, waren de laatste dagen van vorige week zwaar: ik zou Rome zeker alleen halen, maar ben blij dat nu getweeën te doen, ook al is dat niet elke dag. Maar.....bovenal zijn we ons bewust van het gegeven hoe bijzonder het is dat Bea dit kan- het glas is hartstikke halfvol!

Het is ook een goed moment even terug te blikken. De ontmoetingen heb ik al genoemd de vorige keer, het bijzondere ervan, dat vooral zit in het afpellen van het irrelevante: werk, functie - doet niet terzake, andere zaken van het leven, van de persoon komen boven- het was een rode draad door mijn ervaringen. De ontmoeting met culturen: van Noord Nederland tot Noord Italië- ik kom de culturele verschillen in identiteitsbeleving -ik kom a.h.w. de theorie hierover- gewoon op straat tegen. Zo valt op, al in Zwitserland begon dat, het sterke hiërarchische denken hier. Keer op keer als ik een kamer in een hotel vraag is het: even de chef(fin) vragen- en die overhandigt me de sleutel. Autoriteit- daar is men gevoelig voor, en wij Ndl juist niet- een sterk element van onze nationale identiteit. Mooi voorbeeld (in steekwoorden): Duitse vrouw zegt, zoon werkt voor Ndl firma; hij zegt: wat daar mist is structuur! Ik zeg: die is er wel, maar die zie je pas als je anders kijkt, luistert dan met Duitse oren/ogen. Ze was oprecht verbaasd. Het aardige daarbij is dat ik me steeds meer bewust word van het bijzondere van onze Nederlandse samenleving en cultuur- ik zie hier veel ' medische problemen' op straat om het zo maar even te zeggen die bij ons in die mate niet meeR voorkomen; veel slechte gebitten, slechte houding, etc. Eigenlijk heb ik steeds minder begrip voor het gezeur over wat allemaal niet deugt bij ons in Ndl. Wat deugt er allemaal wel? Nou,.............etc.

En dan de ontmoeting met mezelf- dat blijft een verbazend iets; zolang alleen, zoveel ontdekt aan mezelf dat ik niet kende - ook dat laat een onuitwisbare indruk achter; ik zou het voor geen goud hebben willen missen.

Veel gaat nu anders, ik ga een andere fase in-vandaar deze terugblik.De ontmoetingen blijven (afhankelijk van hoeveel pelgrims nog onderweg zijn); zeker ook die met de verschillen tussen de culturen die ze meebrengen; we gaan nu Toscane ontdekken zoals we het niet kennen: in de herfsttinten; we zijn weer samen, en dat is goed: ik hoef niet meer alleen alles te beslissen: elk voordeel hep ze nadeel! Samen lopen naar Rome, in plaats van samen een rondje Noorddijk- Zuiddijkrond Peize, want meer zat erniet in twee jaar lang. Wat een verandering!!

Vanaf morgen gaat het na een paar weken vlakke etappes weer stevig bergop, ik kan aan de bak - voor Bea zijnhet te veel hoogtemeters in een keer, ze gaat met de bus. Maar we gaan getweeën.

Salve e buonanotte!