We kregen van vrienden een kopie van de column van Ephimenco uit Trouw (' misschien wel de beste krant van Ndl') toegestuurd, waarin hij een pelgrim die zijn huis in Italië passeerde in de hitte een flesje water achterna brengt: in onze wereld dreigt het kleine gebaar verloren te gaan in het grote misbaar van de groten det aarde- zo vat ik hem even in eigen woorden samen. Laat dit nu helemaal kloppen met mijn, nu: onze ervaringen. We hadden het zo mooi bedacht: we lopen naar Berceto (korte stevige etappe), ik loop door naar de pas Cisa, Bea neemt de bus erheen en zondag van daar de bus naar Pontremoli, waar ik hen loop. Tja, we hebben buiten de Italiaanse waard gerekend: er gaat geen bus. We besluiten in Berceto te blijven, in het vertrouwen dat morgen wel bussen gaan -we vinden een BenB, gaan erheen en meneer helpt ons uit de droom: op zondag gaan er geen bussen naar de pas of naar Pontremoli, maar zegt hij in een moeite door: ik breng u naar P. We zijn even sprakeloos- net als vrijdag. Bea reisde vooruit, korte en ook stevige tocht voor mij, en zou bij Ostello boeken: vol. Geen nood: meneer bracht ons onder in ander huis- keuken, woonkamer, badkamer, slaapkamer helemaal voor ons.Maar dat niet alleen: alles in de keuken, de inhoud van de grote koelkast, de potjes en blikjes en doosjes, kazen en worsten, bier en wijn- noem maar op: allemaal ter beschikking van ons. Dat kan alleen iemand doen die als motto heeft: ik maak het mijn gasten naar de zin! Dat deed hij. Bij de afrekening protesteerden we: non di piu? Niet meer dan €32 ? Verbaasd reageerde hij: nee, dit is het. We gaven uiteraard meer, maar nodig vond hij het niet. Mensen die het anderen naar de zin willen maken, die niet de grote gebaren leven, het grote geld verdienen- ik ben ze meer tegen gekomen. De vrijwilligers in Slangenburg (Doetinchem), in Steinfeld, In Beinwil- het de kloostergasten naar de zin maken, luisteren, zorgen, praatje maken, de maaltijd inleiden ... Of de veerman die ons over de Po zette: wat een enthousiasme. Jarenlang al houdt hij statistieken bij: zoveel uit dat land, daar vertrokken, naar leeftijd uitgesplitst (ik val onder het grootste contingent) - en we komen niet weg zonder cultureel preekje (uno minute!) over het bijzondere van de plek, de in steen zichtbare voetafdruk van Sigeric- mensen overzetten, dat doet ie- kleine gebaren. Nee, ik romantiseer niet, ze zijn niet beter dan wij/jullie: maar zonder deze kleine gebaren zou de wereld het samen-leven uiteen vallen- een kleine variant op de 36 rechtvaardigen. Ze zijn eerlijk gezegd ook een spiegel: kleine gebaren zelf 'geven' ......

Dan zondag, bepaald geen rustdag. Ik heb slecht geslapen, zie er tegen op, want heb blog van oud-tochtgenoot Esther gelezen en ik loop meer dan zij. Om acht uur weg. De klim naar de pas valt mee, want stijgen gaat me makkelijker af dan dalen. Vanaf de pas over de weg, zondag rustdag, is een goed besluit ipv klimmen en dalen. Maar dan: ik wist het, mijn stelregel is al jaren: pad naar boven is pad naar beneden. Dat klopte: allemaal steenslag, losliggende vuistdikke keien- er is geen meter waar je gewoon rustig kunt dalen. Tergend langzaam ga ikin totaal volgens de gids 1500(!) meter naar beneden. O nee, ook weer naar 700 m omhoog- slopend, de zwaarste etappe van mijn reis. De regen maakt de grote kinderkoppenspekglad- het is een aanslag op mijn lijf maar vooral op mijn geest: houdt het dan nooit op? Wanneer kan ik gewoon in een ritme lopen? Niet dus. Na meer dan tien uur kom ik aan, rust is er niet bij want alles is druk. We lopen weer een kwartier het dorp in- en ik verbaas me: ik herstel heel vlug, zelfs nu. En dan is er bier en heerlijk eten. In mijn beste Italiaans vraag ik, idee van Bea, dat mevrouw van het Osteria ons verrast: hoeven we niet te kiezen- ze schiet in de lach, vindt dat mooi en wij krijgen heerlijk eten. Kleine gebaren ....

O ja, ik krijg ook mee dat Ajax en F weer klop krijgen. Kleine nieuwtjes houden me ook gaande gelukkig.

(Wat foutjes hersteld)

Salve