Van een redelijk goede internetverbinding moet ik gebruik maken- dus meteen nog maar iets wat mezelf al opviel en Bea me ook op wees: mijn verhalen in m'n blog zijn langzamerhand van karakter aan het veranderen. Het gewone dagelijkse bestaan als pelgrim komt meer aan bod- struikelend, te weinig caloriën etend (advies van Bea negerend, sukkel!), dag erop alleen brood etend - ja, dan krijg je het moeilijk ook op een korte route met relatief eenvoudig hoogteprofiel - ik noem maar wat. Niet dat de reflecties zijn opgedroogd - absoluut niet. Om maar een niet uit te werken voorbeeld te noemen: het overlijden van Kuitert zette me tot denken, letterlijk na-denken aan- wat heeft hij voor mij als theoloog betekend? Ik zie foto's voor me, van de Dom in Pavia en de crypte er onder - dat is Kuitert, 'zie' ik opeens. Goed, ik schrijf er verder niet over. Pelgrimeren zet in mijn geval tot na-denken aan, tot denken over de pelgrimstocht van mijn leven; ik ging associërend door stad en land - en dan blijken opeens de gedachten bezonken, geland te zijn: zo was het dus, dit was je tocht tot nu toe door het leven. De realiteit als opmaat om die gedachten op te roepen en dit blog mede om ze te verwoorden. Dat is nu anders geworden, heel langzaam, maar duidelijk. Pelgrimeren is ook, (ook!), gewoon je zelf blijven. En bij dat zelf van mij hoort ook van het gewone leven genieten. We kwamen een Zwitser tegen vorige week die een avond tegen ons aankletste: hij wilde als pelgrim de diepte in, weten wie een ander is, wilde geen trivialiteiten (krijgtFeyenoord morgen in de championsl. weer op z'n donder?) etc etc. De man hield monologen! Vroeg niets. We keken elkaar aan: volgens ons begrijpt hij pelgrimeren wel heel simpel! Goed- ik blijf hoop ik mezelf. Bea vroeg me of de reis me gebracht heeft wat ik me voorgesteld had. Nee- want ik had geen vaste voorstellingen; ja, want ik heb meer aan ontmoetingen, ervaringen die 'je weet dat zullen komen' (hi hi) opgedaan dan verwacht. En de reis naar binnen (zie verhaal daarover) was ongedacht, ongepland en daarom des te waardevoller. Een mooie opmerking of observatie maakte iemand onderweg: ik denk zelf veranderd te zijn op sommige punten, maar mijn partner merkt er niets van, zegt ie. Prachtig, nuchter- zal Bea vermoedelijk helemaal beamen. De gedachten zijn wat geland, bezonken- de elementen van het bestaan die in het gewone leven te weinig aan bod komen (ik moet overal iets van vinden, alles doet een beroep op me, functionaliteit staat voorop) krijgen het volle pond- een verademing , ik kan niet anders zeggen. Maar uiteraard is het nog lang niet bezonken, dat duurt nog wel even. Toch: nu krijgt het alledaagse bestaan wat meer aandacht: kapotte schoen, lastige route ( St. Bernhard is makkie vergeleken met Apennijnen), eredivisie-perikelen, wat is er voor moois te zien onderweg in Toscane aan land en stad en dorp, het slechte brood voor onderweg soms: je zet het mes erin en je bent de helft al kwijt aan verkruimeling, de overwinning van Merkel etc etc. Toch sluit ik me af voor Trumpsiaanse zaken. Behalve deze: een Italiaan zei tegen een Amerikaan: you've got a problem ( doelend op Trump); yes we have, but no twenty years, was het antwoord - doelend op Berlusconi. Daverend gelach was het gevolg. Ofwel: een kleine grap relativeert het grote misbaar - het haalt opwereldniveau niets uit, wel op individueel niveau.

Aan de Vino Bianco ( het gewone leven!) - toch daardoor weer een reflectief verhaal geworden .

Buena notte