‘O, kijk daar, was dat niet…’ ‘En gingen we daar niet…’. ‘ Nee, volgens mij was dat meer daarginds’. De tijden vloeien ineen: is het nu 2009 (onze eerste Rome-reis) of 2022? Herinneringen scheppen - een fraaie reclameslogan van, naar ik meen, Sun Web, maar dan ik het Engels. Een mooie slogan, met een onbedoeld filosofische inslag. Want in het scheppen van herinneringen komen drie tijden bij elkaar: we maken ze NU, om LATER te kunnen TERUGKIJKEN.

We zitten nu in Zuid Tirol en herbeleven veel van de etappes van 2009 die door dit gebied lopen. Een schitterend gebied, met stralend weer, mooie locatie en … rust. Geen beter leven dan een gepensioneerd leven! Goed, we zijn nog niet aan het begin van ons laatste traject van de Via Francigen del Sud, maar de eerste zware kilometers en hoogtemeters hebben we al achter ons - waarbij de hoogtemeters niet echt nodig zijn voor straks, het is redelijk plat. Ook herinneringen aan 2017 en 2019 (naar Rome resp. Bari) komen weer boven: toen gemaakt, nu herbeleefd.

We gaan zaterdag op weg naar Zuid Italië, naar een heel ander Italië dan waar we nu zijn - maar wel Italië. Een gigantisch verschil in alles. Een boek van Francesca Melandri komt boven: Eva slaapt. Over een relatie tussen een Zuid Tiroolse (dus Duitstalige en cultureel anders geörienteerde) vrouw en een man uit Calabrië (geloof ik), in ieder geval uit het uiterste Zuiden. Dat gaat niet goed - men verstaat elkaar ten diepste niet. Ik kan me er wel iets bij voorstellen. We ervaren zelf ook grote verschillen die niet altijd aanwijsbaar zijn. Toch een ding: we nemen nu een paar keer bus of trein naar een ander dorp en vertrektijd is hier aangegeven tijd- ‘pünktlich’, zoals te verwachten is. Of dat in het Zuiden ook zo is? We wachten af, maar mijn ervaringen in zuidelijke streken is toch dat enig geduld goed van pas komt.

Hoe dan ook: we zitten weer in de juist wandelmodus , klaar om herinneringen te scheppen. Je hoort van ons,

Tschüss/ Ciao