Na de forse tocht gisteren, maken we het ons vandaag gemakkelijk. De zoon van de Agriturismo-eigenaar brengt ons een dorpje verder dan we gisteren eindigden: Casalbore. Het is goed-zo blijkt. Weer een mooie tocht, kort, zo’n 8 km, en om half twee zijn we bij een gehucht met een moderne kerk, gebouwd in het jubeljaar 2000 (met een betonnen buitenaltaartje!) en daarnaast een agriturismo waar we geboekt hebben. Weer een belevenis. Al een tijdje valt het dunbevolkte karakter op, in grote tegenstelling tot de eerste weken onder Rome. Het landschap wordt leger, traditioneler, ruimer, landelijker . Met Engels kun je hier niets beginnen. De enige twee woorden die een jonge man gisteren kende , bevraagd naar de locatie vh agriturismo, waren: Google maps - dat was het.

Twee toeristen zijn dus een welkome onderbreking van de dagelijkse sleur - maar dat woord is niet goed gekozen. Ik ga douchen, Bea uitdampen en wordt door 2 oude dames (90+) uitgevraagd -leeftijd, kinderen, werk , ook van man, waarheen en waarvandaan, broers, zussen. En later hangt man (!) de was op- en krijgt ook vragen. Ze en wij vinden het prachtig. De hele dag zitten ze daar het leven in de gaten te houden en vooral te bewaken dat het blijft zoals het was. Langskomende mannen geven eerst hen een hand alvorens te doen waarvoor ze kwamen. Wij zouden het niet kunnen, maar zij ervaren dat nemen we aan helemaal niet als sleur. Het is volstrekt vanzelfsprekend dat we Italiaans verstaan dus krijgen we hele verhalen in onverstaanbaar dialect. Landelijk leven in Italië, het lijkt stil te staan (is niet zo) en doet hoe raar het klinkt weldadig aan: ik worder rustig van en vind het mooi. En de kinderen dan hier, wat is hun toekomst? Daarvoor reikt ons Italiaans helaas niet. Hoef er ook niet over te oordelen maar het maakt het contrast met eigen leven/cultuur bijna te tasten. Morgen verder Puglia in- het wordt anders, weer anders ( uitgezonderd Bari) en ik ben nu al zeer benieuwd naar het kleine dorpje ( het kleinste van Puglia naar ik las) Celle San Vito waar we slapen en ons ongetwijfeld weer verbazen en zullen genieten- want dat doen we.